PRZYMIERZE Z ABRAHAMEM

W Ur Chaldejskim żył Abram który był człowiekiem pobożnym i prawym, jemu to objawił się Bóg i nakazał mu opuścić miasto w którym się wychował i w którym miał całą rodzinę. Bóg nakazał mu wyruszyć ku nieznanemu miejscu 1Moj 12:1-3. Abram bez wahania posłuchał nakazu Boga i wyszedł, nie wiedząc dokąd idzie Hebr 11:8. Z powodu wyjątkowego zaufania i wiary jaką miał Abraham, został nazwany przyjacielem Boga Iza 41:8, Jak 2:23. Imię Abram znaczy,"ojciec jest wzniosły,“ Bóg w związku ze swoim zamysłem wobec Abrama i całej ludzkości, zmienił jego imię na Abraham, co oznacza,"ojciec wielu narodów,“ 1 Moj 17:5. Opuszczając swoje rodzinne miasto, Abraham zabrał swoją żonę Sarę i bratanka Lota. Miejsce do którego Bóg prowadził Abrahama to ziemia Kanaan, znana jako Palestyna a obecnie jako Izrael.

Zawarcie przymierza. Kiedy Abram przybył do Kanaanu Bóg powtórzył swoją obietnicę 1 Moj 13:14-17. Końcowe słowa obietnicy pokazują, że nie była to zwykła obietnica. Bóg powiedział Abramowi że ludność całego świata, wszystkie ludy i narody, otrzymają kiedyś błogosławieństwa poprzez niego. Następnie zawarł Bóg Jahwe przymierze z Abramem obiecując mu, że uczyni z niego wielki naród i że poprzez niego zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie rodziny ziemi a jego potomkowie wezmą w posiadanie krainę Kanaan 1 Moj 15:1-18. Potem Bóg potwierdził te obietnice przysięgą na samego siebie Heb 6:13,14, Łuk 1:72,73. Jako znak przymierza ustanowił Bóg obrzezanie i nakazał wszystkim męskim potomkom Abrahama kontynuować ten zwyczaj 1 Moj 17:4-11. Obrzezanie jest cieniem, obrazem obrzezania serca, czyli jest obrazem wiary Rzym 4:11,12, Dzie 7:8, Kol 2:11.

Dobra nowina. W tej obietnicy była zawarta tajemnica zbawienia całej ludzkości w Chrystusie Jezusie, wszystkie narody mają być współdziedzicami i współuczestnikami obietnicy Efe 3:5,6. Abraham jako pierwszy usłyszał tę dobrą nowinę Gal 3:8. Obietnice które otrzymał Abraham znajdują potwierdzenie w Nowym Testamencie, ewangelia głoszona przez Jezusa, to ta sama ewangelia, którą przekazano Abrahamowi dwa tysiące lat wcześniej. Potwierdza ją Jezus przedstawiając Abrahama, Izaaka i Jakuba jako zmartwychwstałych ludzi w Królestwie Bożym Łuk 13:28. Obietnice dane Abrahamowi zawarte były w ewangelii głoszonej przez Jezusa a pierwsi chrześcijanie często odwoływali się do niej w swoim nauczaniu Rzym 1:1,2. Kiedy apostoł Paweł stanął przed sądem z powodu swojej wiary, otwarcie przyznał, że chodziło właśnie o wiarę w te obietnice Dzie 26:6. Inaczej też, te obietnice określone są; „nadzieją Izraela,“ Dzie 28:20. Dobra nowina sięga więc czasów Abrahama. Obietnice dane Abrahamowi są zarazem dobrą nowiną dla chrześcijan, którą głosił Pan Jezus Chrystus i jego uczniowie, były one nadzieją pierwszych chrześcijan Dzie 13:32, Gal 3:14. W swoim liście do Rzym 15:8, Paweł stwierdza, że misja Jezusa miała potwierdzenie w obietnicach danych ojcom.

Co zawierały obietnice? 1.Potomstwo Abrahama stanie się wielkim narodem. 2. Abraham razem ze swoim nasieniem, odziedziczy na wieki ziemię w której żył. 3. Potomstwo Abrahama posiądzie bramy swoich nieprzyjaciół. 4. W Abrahamie i jego nasieniu błogosławiona będzie cała ziemia.

Ad 1. Potomkowie Abrahama staną się wielkim narodem. Obietnica ta mówiła, że potomstwo Abrahama będzie liczne i wielkie. Do kogo się odnosiła? Jako nasienie literalne, cielesne, do narodu izraelskiego. Syn Abrahama Izaak miał syna Jakuba, którego imię Bóg zmienił na Izrael. Jakub z kolei miał dwunastu synów, od których wywodzi się dwanaście plemion Izraela. Pod koniec życia Jakub ze swoją rodziną, która liczyła wtedy 70 osób, przeniósł się do Egiptu. W ciągu 400 lat od czasów Abrahama, plemiona Izraela w Egipcie rozrosły się w spory naród. Ten nowy naród opuścił Egipt i wyruszył do ziemi Kanaan pod wodzą Mojżesza, lud ten utworzył potem królestwo Izraela. Bóg Jahwe realizował swój zamysł który był zawarty w obietnicach zapowiedzianych Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi 1 Moj 26:3,4,24,25, 1 Moj 28:10,13,14. Jednak słowa,“ rozmnożę twoje potomstwo,“ należy rozumieć także jako nasienie wiary, ponieważ Abraham został nazwany Ojcem wierzących Rzym 4:13-18, Gal 3:7. Żydzi pewnego razu powiedzieli Jezusowi; „Jesteśmy potomstwem Abrahama,“ Jan 8:33. Żydzi twierdzili, że te obietnice odnoszą się do nich, patrząc na swoje urodzenie i etniczne pochodzenie w prostej linii od Abrahama. Lecz Jezus miał inne zdanie, powiedział; „Gdybyście byli synami Abrahama, spełnialibyście uczynki Abrahama."Jan 8:39. Jezus wyszedł z założenia, że oni nie posiadają ducha Abrahamowego, ich uczynki nie potwierdzały Abrahamowej wiary i jego uczynków. Innym razem powiedział ;“a nie myślcie, że możecie sobie mówić: Abrahama mamy za ojca, bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi.“ Mat 3:9. Jezus tu twierdzi, że duchowa jedność, podobieństwo, jest ważniejsze niż jedność narodowa. Te słowa pomagają nam określić, kim są prawdziwe dzieci Abrahama. Jezus mówi, że prawdziwe dzieci, postępują tak jak ich ojciec. Sam Bóg mówi; „gdyż przez Izaaka przyjdzie to co będzie zwane twoim potomstwem“ 1 Moj 21:10-12. Apostoł Paweł również to potwierdza w liście do Gal 4:22-31. Przedstawia tu Izraela który nie przyjął Pana Jezusa, nie przejawiał wiary, są więc jako dzieci cielesne, jako dzieci niewolnicy którą Bóg kazał oddalić razem z dzieckiem, i wyjaśnia że to dzieci wolnej są dziećmi obietnicy. Spośród fizycznych potomków Izraela, tylko ci którzy mają wiarę, są poczytywani za potomstwo Abrahama, reszta mimo swego urodzenia, są poczytywani za dzieci niewolnicy 1 Moj 17:19-21. Wśród Żydów kierujących się wiarą, apostołowie byli jako pierwsi, wszyscy oni wykazywali ufność do Boga i wiarę, jak Abraham. Był on wzorem dla wszystkich, słuchał Boga we wszystkim, nawet gdy kazano mu ofiarować jedynego syna, na którego tak długo czekał i którego tak miłował, był gotów do bezwarunkowego posłuszeństwa Bogu 1Moj 22:2, Heb 11:17,18. To wiara, a nie pochodzenie według rodowodu i urodzenia, czyni nas dziećmi Abrahama Rzym 9:7,8. Paweł podkreśla to, pisząc że dziedzictwo jest z wiary aby było z łaski Rzym 4:16. Nieważne czy ktoś jest Żydem czy nie, ważne jest okazywanie wiary i zaufania Bogu, podobnych do wiary Abrahamowej, wówczas jesteśmy w jedności z Panem Jezusem i jesteśmy potomstwem Abrahama oraz synami Bożymi Gal 3:26-29. Nasienie Abrahama to ludzie wiary, niezależnie z jakiego narodu się wywodzą. To wszyscy którzy wierzą w potomka Abrahama, Jezusa Chrystusa i pokazują swym życiem wiarę Abrahamową Rzym 5:1,2. I to dla duchowych dzieci są obietnice dziedzictwa Królestwa Bożego i odpuszczenia nam naszych grzechów Rzym 3:22-26. Wszyscy którzy dzielą wiarę Abrahama, otrzymają ziemię w wieczne dziedzictwo Iza 60:21.

Ad 2.Abraham miał pewnego dnia posiąść ziemię, do której udał się zgodnie z nakazem Bożym. Apostoł Paweł mówi, że Abrahamowi czy jego potomstwu obiecano iż będzie dziedzicem świata, dziedzicem tym jest Jezus Chrystus Rzym 4:13. Abraham nie otrzymał ziemi obiecanej za swego życia Hebr 11:8,9, Dzie 7:5. Nie miał nawet tyle ziemi aby pochować swoją zmarłą żonę Sarę 1 Moj 23:4. Czas dziedziczenia tej ziemi, to cały czas kwestia nadchodzącej przyszłości. Abraham, Izaak i Jakub nie otrzymali wówczas ziemi obiecanej, wszyscy oni poumierali w wierze nie otrzymawszy tego, co głosiła obietnica Hebr 11:13. Ale ufali że pewnego dnia ją odziedziczą, jest to możliwe jedynie poprzez zmartwychwstanie w Królestwie Bożym Mat 22:31,32, Rzym 4:17, Łuk 20:37,38. Stanie się to w czasie gdy panowanie nad światem przypadnie Panu naszemu i Pomazańcowi Jego Obj 11:15,18. Abraham i potomstwo jego mieli otrzymać ziemię na wieki 1Moj 13:15, 1 Moj 17:8. Skoro nasieniem Abrahama są nade wszystko ci, którzy posiadają jego wiarę, to obietnice te, poprzez Jezusa Chrystusa zapewniają dla wszystkich ludzi wiary dziedziczną część ziemi, niezależnie kto z jakiego narodu pochodzi Rzym 2:28,29, Rzym 9:6. Potwierdził to Jezus w kazaniu na górze Mat 5:5.

Ad 3. Nasienie Abrahama, posiądzie bramy nieprzyjaciół swoich. Słowo nasienie, może odnosić się do jednego, jak i do wielu. W czasach biblijnych brama miasta była bardzo ważnym miejscem. Stanowiła istotną część muru obronnego, którym otoczone było miasto. Prowadzono tam miejski handel, zawierano umowy handlowe, wydawano rozporządzenia, zasiadali w niej zarządcy miejscy. Brama była również miejscem sądów 5 Moj 16:18 [Gd]. Zdobycie bramy przez wroga, oznaczało przejęcie kontroli i władzy nad miastem, a panujący często zasiadali w bramach miasta Jer 38:7, 1 Król 22:10. Bóg obiecał Abrahamowi że będzie miał potomka, który pewnego dnia posiądzie bramy swoich wrogów i będzie nimi rządził Ps 110:2. Miasta przedstawiają królestwa narodów. Proroctwo to spełni się na Jezusie Chrystusie, którego Bóg pośle wkrótce na ziemię żeby ustanowić Królestwo Boże, żeby posiąść bramy władców świata, otworzyć je, a ich władców podporządkować lub zastąpić własnymi przedstawicielami Obj 3:7, Obj 11:15. Potwierdza to Paweł mówiąc że Jezus jest tą osobą, która z ramienia Boga Jahwe ma przejąć panowanie nad światem Gal 3:16, Ps 89:27.

Ad 4. Cały świat błogosławiony w Abrahamie i jego nasieniu. Cały świat ma otrzymywać błogosławieństwa przez potomka Abrahama 1 Moj 22:16-18. Są to bardzo dalekosiężne obietnice. Dotyczą Chrystusa Jezusa który jest obiecanym potomkiem Abrahama, On przyszedł z linii rodowej od Abrahama poprzez Izaaka i Jakuba Mat 1:2-16. I to Jezus przyniesie liczne błogosławieństwa narodom wraz ze zbawieniem. Życie ludzkie jest krótkie i kończy się śmiercią, Biblia podaje nam powód istnienia śmierci, jest nim grzech, ale kiedy grzech zostanie usunięty, znikną przeszkody uniemożliwiające życie wieczne Rzym 6:23, Jan 3:16. Życie wieczne jest możliwe, ponieważ poprzez świętą ofiarę Jezusa, nasze grzechy mogą zostać nam wybaczone, odpuszczone. Wchodząc w przymierze z Bogiem poprzez Jezusa Chrystusa, na mocy Jego krwi, możemy dostąpić odpuszczenia grzechów naszych Mat 26:28, 1 Jan 1:7,9. Błogosławieństwo Abrahamowe dla świata zawierało w sobie odpuszczenie grzechów tak, aby życie wieczne w Królestwie Bożym stało się możliwe Miche 7:18-20. Przymierze Mojżeszowe nie było w stanie zapewnić uwolnienia od mocy grzechu Hebr 9:9, Hebr 10:1, Rzym 8:3. Także dla Piotra, błogosławieństwem obiecanym Abrahamowi jest odpuszczenie grzechów dostępne przez ofiarę Jezusa Dzie 3:12,25,26. Psalm 72 zawiera opis Królestwa Bożego pod doskonałymi rządami Jezusa gdzie wszyscy zaznawać będą obiecanych błogosławieństw Abrahamowych.

W przymierzu Abrahamowym zawarta jest ewangelia, dobra nowina dla wszystkich narodów. Bóg zawierając przymierze z wiernym Abrahamem, zawarł w obietnicach każdy aspekt zbawienia.

a). Ustanowienie nasienia, czyli Jezusa Chrystusa.

b). Odkupienie nas od grzechów.

c). Wtóre przyjście zbawcy i ustanowienie Królestwa Bożego z Chrystusem w roli Władcy Heb 2:5, Dzie 17:31.

d). Oddanie ziemi w wieczne dziedzictwo ludziom którzy dzielą wiarę Abrahama i Jezusa. Wszystkie obietnice Boże dane Abrahamowi, spełniają się w osobie Jezusa Chrystusa i w ludzie Bożym wchodzącym w Nowe Przymierze Ps 25:14, Ps 50:5. Lud taki miał otrzymać zrozumienie drogi wybawienia w dniach ostatecznych i miał być zgromadzanym w dniach ostatnich Efe 3:6, Jan 11:52, 1 Pio 1:5.

Dziedzictwem Abrahamowym jest ziemia. Obietnice jakie otrzymał Abraham dotyczyły ziemi, to ziemia Kanaan ma być dziedziczną własnością Abrahama 1 Moj 13:14,15. Obietnice te przeszły następnie na Izaaka i Jakuba 2 Moj 6:8. Żaden z tych wielkich mężów nie wybierał się do nieba czy w zaświaty, jedyny który wstąpił do nieba był Jezus Chrystus Jan 3:13, Ps 115:16. Jezus jest głównym dziedzicem całej ziemi i wszystkich narodów Ps 2:8, Ps 37:11,18, Ps 110:2. To Jego Bóg ustanowił dziedzicem wszystkiego, tak ziemi jak i narodów na niej Hebr 1:2, Rzym 4:13, Mat 21:38. Powtarzając swoje obietnice Abrahamowi, Bóg Jahwe wyraził je słowami;"I rozmnożę twoje potomstwo jak gwiazdy niebios i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza“ 1 Moj 26:4, 1 Moj 22:17. Sformułowania takie jak; gwiazdy niebios, czy piasek morski,“ oznaczają dużą ilość, wielką, ogromną liczbę, to hiperbola przy pomocy której Bóg unaocznia ilość potomstwa, wiele wersetów potwierdza takie rozumienie tych słów Jer 33:22, 2 Moj 32:13, 5 Moj 10:22. Podobnie przedstawia to księga Obj 20:8, Eze 38:15, Joz 11:4, przy pomocy tego unaocznienia przedstawiona jest tu ogromna liczba wrogów Boga i Jego ludu. To tylko niektóre fragmenty pism potwierdzające poprawność takiej interpretacji. Niestety rozpowszechnione są dziś poglądy, jakoby gwiazdy niebios, oznaczały klasę ludzi wybranych, idących do nieba, a słowa, piasek morski, miałyby oznaczać klasę ludzi mających żyć na ziemi. Jednak Biblia nie dzieli ludzi na dzieci ziemi, [piasek] i dzieci nieba [gwiazdy] jak to niektórzy interpretują. Rzeczywisty podział, to podział na dzieci niewolnicy Gal 4:30, 1 Moj 21:10,14, [ nie przejawiający wiary] , i dzieci wolnej [ kierujący się wiarą] 1 Moj 21:12, Rzym 9:7,8, Gal 3:7-9,26, Gal 4:26-28,31, Jan 8:35, Iza 54:1-3. Ewangelia Łukasza 20:14 wyjaśnia dokładnie co jest dziedzictwem naczelnego dziedzica kiedy hodowcy mówią; „zabijmy go żeby dziedzictwo stało się nasze,“ to lud Boży zamieszkujący ziemię jest przedmiotem sporu Łuk 19:12,27, 1 Pio 5:3. To ziemia ma być dziedzictwem i Królestwem Boga i Jego Chrystusa Iza 57:13, Efe 5:5. Ziemię Bóg obiecał Abrahamowi i jego potomstwu w wieczne dziedzictwo, i to na niej Bóg obdarzy ludzi życiem wiecznym Tyt 1:2, Tyt 3:7, Mat 19:29, Obj 21:3,4.